“Alstublieft”. De controleur pakt zwijgend mijn pas aan. Hij houdt ‘m voor zijn scanner en ik krijg ‘m terug. Ik zie dat hij een glimlach forceert. Nou ja, zo interpreteer ik het in ieder geval. Hij komt niet heel erg goed gehumeurd over. Heeft hij net een lastige klant gehad? Zou er thuis wat aan de hand zijn? Met een korte Dank u, krijg ik mijn kaart weer terug. Kan hij straks zijn ei kwijt bij zijn collega’s? Of moet hij zijn eigen boontjes doppen? Ik vraag het me af.
Lees hier het volledige blog van Heiko van Eldijk.
