Deze tekst is geschreven door Charlotte Houben-Bouttelier.
Mijn oudste dochter gaat sinds een maand naar de basisschool. Zij stelde mij na haar eerste week een vrij confronterende vraag: “mama, vind jij nieuwe dingen ook wel eens spannend?” Naast dat ik zo’n moeder ben die dan heel trots is dat mijn kind zo’n vraag stelt, zette het mij ook aan het denken. Want ja, ik vind al het nieuwe dat ik onderneem spannend. Iedere nieuwe stap maakt mij weer onzeker of trek ik in twijfel of ik het wel daadwerkelijk kan. Zo ben ik 9 maanden geleden gestart met de nieuwe functie van operationeel directeur. Een functie die voorheen niet bestond en die ik ook nog nooit bekleed had. Voor mij en voor de organisatie iets nieuws.
Dat patroon tekent zich al heel mijn leven af. Van basisschool, tot werkende leven. Eigenlijk zijn nog steeds alle nieuwe en onbekende dingen spannend, privé en zakelijk. Toen ik begon in de advocatuur had ik het idee dat vak nooit te kunnen uitoefenen. Toen ik switchte van advocatuur naar de consultancy ervoer ik dezelfde spanning. Weet ik wel wat het echt betekent? Ik had nog nooit van KPI’s of lean gehoord. Wat vraagt deze functie eigenlijk van mij? Ben ik daar wel slim of vaardig genoeg voor. En 5 jaar later, toen ik startte als operationeel directeur binnen HofP, was het weer hetzelfde liedje.
Sinds afgelopen januari is aan mijn rol de titel Partner toegevoegd, terwijl er inhoudelijk niets is veranderd. En toch brengt dat ook weer nieuwe onzekerheid met zich mee. Moet ik nu ineens alles weten? Doe ik genoeg? Hoe vinden anderen dat ik het doe? Ben ik te directief of juist te meegaand? Lever ik het juiste niveau? Moet de rol toch niet anders ingevuld worden?
Als je dan daadwerkelijk aan de slag gaat, ebt die allesoverheersende onzekerheid enigszins weg en ga ik gewoon in de actiemodus. Door het te doen leer ik namelijk het beste. Bij HofP hanteren we het adagium “voordoen, meedoen, laten doen” en daar ga ik heel goed op. Doe het mij één keer voor, daarna ga ik wel. Maar de algemene onzekerheid blijft ook. Dat is een onderdeel van mij. Want je weet nog steeds niet alles, sterker nog, je weet vaak minder dan meer. Tegelijkertijd heb ik wel het idee dat ik het vanaf dag 1 moet kunnen. Als je mij een paar maanden voordat ik start met iets nieuws vraagt of ik een bepaald iets kan en ik denk dat ik daar wel de vaardigheden of kennis voor bezit, zou ik volmondig ja zeggen. Ik weet namelijk best goed wat ik kan en ook waar mijn kracht niet zit. Maar als je dan ineens weet dat je het ook daadwerkelijk moet gaan doen, dan ziet de wereld er ineens anders uit: de twijfel slaat toe.
Omgaan met onzekerheid is iets waar ik al heel mijn leven mee moet dealen. Het is niet iets waar ik specifiek last van heb, of wat me ervan weerhoudt om iets wel of niet te doen. Maar het is wel iets waar ik me heel bewust van ben. Het bewustzijn van mijn onzekerheid en het leren omgaan daarmee heeft mij een hoop gebracht. Ik geloof erin dat de onzekerheid die ik heb, mij beter maakt, als mens, moeder, vriend en collega. Omgaan met onzekerheid is voor mij essentieel om beter te worden. Daardoor sta ik (meestal) actief open voor een ander perspectief, en durf ik ook kwetsbaar en open te zijn in en over de dingen die ik niet weet. Mijn waarheid is niet dé waarheid, maar die van een ander ook niet. Ik ervaar meer controle door stil te staan bij wat ik niet weet of waar mijn onzekerheid precies in zit. Door dat scherp te hebben, kan ik er namelijk ook naar handelen. Ik geloof er heilig in dat je een verandering of transformatie pas echt aangaat als je open en kwetsbaar durft te zijn.
Dit is een fascinerend verschil met een aantal, over het algemeen masculiene, collega’s die ik heb maar dat is voer voor een volgend blog. Herken jij je ook hierin of struggle je er juist mee? Ik ben benieuwd naar jouw verhaal ga er graag over in gesprek. Stuur me een berichtje via deze website of LinkedIn.
Charlotte Charlotte Houben-Bouttelier
[email protected]
